.
wtorek, 10 grudnia 2019
"Polska
to skrzyżowanie Europy, możej jej serce..." takie właśnie słowa
padły i poszły dziś , 10.12.2019 na cały świat w Szweckiej Akademii
przy wręczaniu Oldze Tokarczuk nagrody Nobla w dziedzinie Literatury z
2018 rok.
"Bogactwem Polski jest literatura, nie węgiel" tak oto "stały się ciałem" słowa pisarki z przed kilkunastu dni...
"Polska
to skrzyżowanie Europy, możej jej serce..." takie właśnie słowa
padły i poszły dziś , 10.12.2019 na cały świat w Szweckiej Akademii
przy wręczaniu Oldze Tokarczuk nagrody Nobla w dziedzinie Literatury z
2018 rok.
"Bogactwem Polski jest literatura, nie węgiel" tak oto "stały się ciałem" słowa pisarki z przed kilkunastu dni...
poniedziałek, 8 grudnia 2014
Odpowiedź "Para -Teatru Sztuki Żywej A.O.M. KATKARSIS" ( rok złaożenia 1982 w Toruniu ) na manifest "Święto z 1972 oraz testamnt Grotwskiego "pt. PERFORMER"
1.
Zgorzelec Dnia Pańskiego 8 grudnia Anno Domini M.M.X.IV.
Dzisiejsze czytania: Rdz 3,9-15.20; Ps 98,1-4; Ef 1,3-6.11-12; Łk 1,28; Łk 1,26-38 Rdz 3,9-15.20; Ps 98,1-4; Ef 1,3-6.11-12; Łk 1,28; Łk 1,26-38
Wieki mój Mistrzu, "WIELKI MAGU TEATRU XX WIEKU" i "NAUCZYCIELU PERFORMERA"!
Zaprawdę prawdziwa i genialne to Twoja Wielki mój Mistrzu, myśl z1971 r, słąowa Twojego Manifestu Teatralny przeciw trgowisku próznosciw śwaicie taatru" że w XX wieku wiele słów światowejcywilizacji i kultury "dziś umiera , i to nie dlatego że naleząłoby zastąpić je innymi , ale dlatego że umira to co one dotad oznaczały" .
I tak dziś jest już nie tylko ze słowem "teatr, spektakl , widowisko" ale również ze słowami "sztuka filmowa,. X muza, telewizja publiczna, "kultura telewwizyjna" , "kultura filmowa."
CO JEST W ZAMIAN? JEDNO WIELKIE KŁAMSTWO ILUZJI FILMÓW MODYWFIKOWANYCH KOMPUTERWA NA STOŁACH MONTARZOWYCH TWORZCYCH FIKCYJNE I NIE RELNE W RZECZYWISTOŚCI MITY WIECZNIE TRWAJACEJ IDEALNEJ URODY I WIECZNEJ MŁODOŚCI AKTORÓW FILMOWCH SWAITWEGO FILMOWEGO HOLYWOODU!
http://film.wp.pl/idGallery,15402,idPhoto,410301,galeria.html
Jak donosi portal Mashable, w Fabryce Snów już od wielu lat nader często korzysta się z procesu nazywanego „beauty work”, do tej pory utrzymywanego przed widzami w wielkiej tajemnicy, bo Hollywood nie lubi dzielić się swoimi sekretami z osobami postronnymi, a tym bardziej z widzami.
Aktorzy i aktorki wyglądają na ekranie młodziej, piękniej lub wręcz nieskazitelnie? Okazuje się, że to wcale nie jest zasługa ich fotogeniczności...
Nakręcony film trafia w ich ręce, a doświadczona ekipa poprawia twarze i ciała aktorów, by na dużym ekranie wyglądali na szczuplejszych i młodszych. Mówiąc wprost: mają prezentować się olśniewająco.
Jest tylko jedna, jedyna zasada: cały proces należy zachować w największej tajemnicy. Ba, w Hollywood słowem nie wspomina się o „beauty work”. Po prostu się to robi.
(fot. mat. dystrybutora)
A i, jak donosi portal Mashable,specjalistów w tej dziedzinie jest niewielu – wymaga to w końcu sporych umiejętności, bo jest się makijażystą, chirurgiem plastycznym, trenerem z siłowni, fryzjerem, dentystą i dermatologiem jednocześnie.
Dlaczego aktorzy decydują się na takie „oszustwo”? Bo mogą. No i, przede wszystkim, Fabryka Snów to przecież istne targowisko próżności.
Co go przekonało? Twierdzi, że zbyt wielu młodych ludzi jest ślepo zapatrzonych w filmowych idoli, a może to przynieść więcej szkody niż pożytku. Jego zdaniem powinni wiedzieć, że w prawdziwym świecie nikt nie jest idealny.
- Nikt nie wygląda tak jak na ekranie. Wszyscy są pozmieniani – mówił w rozmowie z portalem.
Ci, którzy zgodzili się na rozmowę, żądali jednak, aby ich personalia zachować w tajemnicy.
Jeden z aktorów opowiedział o swojej wizycie w studiu Lola Visual Effects, mieszczącym się w nieoznakowanym budynku, w którym gromada specjalistów próbowała „cofnąć czas”.
Ta technika została otwarcie wykorzystana później w „Ciekawym przypadku Benjamina Buttona”, kiedy ponad 40-letni Brad Pitt /*został odmłodzony o dobrych 20 lat.
Samo „beauty work” to technika bardzo droga, długo utrzymywana w tajemnicy i zarezerwowana dla największych gwiazd kina – takich jak Brad Pitt. Przez lata wiedział o niejniewielki krąg wtajemniczonych.
Kiedyś było znacznie trudniej, trzeba było tygodniami przekonywać studia, by sfinansowały ten „filmowy retusz”. Teraz producenci sami wliczają podobne poprawki w koszta filmu. A „beauty work” nie jest tanie– może pochłonąć setki tysięcy dolarów.
Ale sam proces jest nie tylko trudny i kosztowny, ale też czasochłonny.
Hansen opowiadał, że wszystkie poprawki muszą zostać zatwierdzone przez samą gwiazdę, jej agenta i menedżera oraz ludzi ze studia. Jak twierdzi, najwięcej pracy mają wtedy, gdy aktor przychodzi na plan po ostrej imprezie lub sutym posiłku.
Rita Hayworth, za namową ludzi ze studia, poddawała się bolesnej elektrolizie, by lepiej wyglądać na ekranie.
Marlena Dietrich robiła sobie „lifting”, zaczesując włosy do tyłu, naciągając skórę twarzy i unieruchamiając ja za pomocą taśmy i szpilek.
Marilyn Monroe chętnie używała błyszczyka i przyszywała guziki do swoich biustonoszy, które miały imitować sterczące sutki.
A Jennifer Grey, która zoperowała sobie nos, przyczyniła się do wzrostu popularności zabiegów plastycznych.
- Upiększałem też na przykład samochody i komputery – opowiadał Hansen. - Kiedy aktor trzyma w dłoni komórkę, to nie tylko on ma wyglądać dobrze. Telefon też musi przyciągać spojrzenie. W reklamie wszystko musi prezentować się perfekcyjnie.
- Chociaż oprogramowanie jest coraz lepsze, czasami wciąż trzeba poprawiać coś klatka po klatce. Kiedy mamy zbliżenie na detal, nikt nie może się zorientować, że osoba lub przedmiot były poprawiane. Jeśli ludzie coś zauważą, cała nasza praca na nic – dodawał.
A wynagrodzenie? Jak twierdzi, największą satysfakcję ma wtedy, kiedy czyta w recenzjach, że aktorzy wyglądają niezwykle młodo i pięknie. I tylko niewiele osób wie, że to wcale nie zasługa genów czy zdrowego trybu życia.
Zaledwie garstka aktorów ma ochotę i odwagę przeciwstawić się temu hollywoodzkiemu kultowi piękna. Wśród odważnych znalazły się Keira Knightley i Lena Dunham, które chętnie pokazują się bez makijażu i gorąco sprzeciwiają się retuszowi.
To ich prywatny protest przeciwko odgórnie narzuconym, nierealnym standardom Hollywood, a tym samym przeciwko „beauty work”.(sm/gk)
Na podstawie: Everyone is altered. The secret Hollywood procedure that has fooled us for years, Josh Dickey, Mashable.com, http://mashable.com/2014/12/01/hollywood-secret-beauty-procedure/
*/
Dowiedz się więcej o artyście:
Jeden z największych współczesnych gwiazdorów amerykańskich. Niesamowicie przystojny i utalentowany, mający szczęście do ciekawych ról: od amantów, poprzez zabijaków po czarne charaktery. Urodził się 18 grudnia 1963 roku w Shawnee w stanie Oklahoma. W 1991 roku zagrał błyskotliwy epizod w głośnym filmie Ridleya Scotta „Thelma i Louise”, w tym samym roku zadebiutował też jako aktor pierwszoplanowy w tytułowej roli w filmie „Johnny Suede”. 1995 rok to dwa bardzo udane występy w filmie „12 małp” Terry’ego Gilliama (Złoty Glob i nominacja do Oskara za rolę drugoplanową) oraz „Siedem” Davida Finchera. Prywatnie Brad Pitt jest partnerem Angeliny Jolie. W 1997 roku zasłynął występem w filmie „Siedem lat w Tybecie” w reżyserii Jeana Jacquesa Annaud. W 2004 wystąpił w roli Achillesa w superprodukcji „Troja”. Rok 2005 to udział w jednej z tytułowych ról w odrzucanym przez krytykę filmie „Mr&Mrs Smith”. W 2009 roku zaskoczył świat znakomitą rolą porucznika Aldo Raine'a w filmie "Bękarty wojny".
http://film.wp.pl/idGallery,13494,idPhoto,374971,title,Judge-Reinhold-Nie-mialy-szczescia-przy-wyborze-chirurga,galeria.html
Lecz zdjęcia, które lotem błyskawicy obiegły internet, wzbudziły wśród fanów aktora prawdziwe poruszenie – twarz Reinholda wygląda na nich nienaturalnie, niczym woskowa maska. I choć on sam nie wydał żadnego oficjalnego oświadczenia w tej sprawie, internauci już spekulują, jakim zabiegom poddał się ich dawny idol i dlaczego chirurg plastyczny nie podołał swojemu zadaniu...
Tym samym Reinholda zaklasyfikowano do dość licznej grupy gwiazd, które nie miały zbyt wielkiego szczęścia przy wyborze chirurga...
Wśród internautów coraz częściej pojawiają się sugestie, że Reinhold zniknął z ekranów, gdyż nie mógł pogodzić się z kolejnymi zmarszczkami. Byłoby to nad wyraz dziwne zachowanie u aktora, który do tej pory wydawał się mieć do siebie ogromny dystans i niejednokrotnie udowadniał, że posiada duże poczucie humoru.
Urodził się 21 maja 1957 roku jako Edward Ernest Reinhold Junior.Pseudonim „Judge” („Sędzia”) nadał mu ojciec, adwokat sądowy.
http://film.wp.pl/idGallery,13494,idPhoto,374971,title,Judge-Reinhold-Nie-mialy-szczescia-przy-wyborze-
chirurga,galeria.html
Dowiedz się więcej o artyście:
1.
Zgorzelec Dnia Pańskiego 8 grudnia Anno Domini M.M.X.IV.
Dzisiejsze czytania: Rdz 3,9-15.20; Ps 98,1-4; Ef 1,3-6.11-12; Łk 1,28; Łk 1,26-38 Rdz 3,9-15.20; Ps 98,1-4; Ef 1,3-6.11-12; Łk 1,28; Łk 1,26-38
Wieki mój Mistrzu, "WIELKI MAGU TEATRU XX WIEKU" i "NAUCZYCIELU PERFORMERA"!
Zaprawdę prawdziwa i genialne to Twoja Wielki mój Mistrzu, myśl z1971 r, słąowa Twojego Manifestu Teatralny przeciw trgowisku próznosciw śwaicie taatru" że w XX wieku wiele słów światowejcywilizacji i kultury "dziś umiera , i to nie dlatego że naleząłoby zastąpić je innymi , ale dlatego że umira to co one dotad oznaczały" .
I tak dziś jest już nie tylko ze słowem "teatr, spektakl , widowisko" ale również ze słowami "sztuka filmowa,. X muza, telewizja publiczna, "kultura telewwizyjna" , "kultura filmowa."
CO JEST W ZAMIAN? JEDNO WIELKIE KŁAMSTWO ILUZJI FILMÓW MODYWFIKOWANYCH KOMPUTERWA NA STOŁACH MONTARZOWYCH TWORZCYCH FIKCYJNE I NIE RELNE W RZECZYWISTOŚCI MITY WIECZNIE TRWAJACEJ IDEALNEJ URODY I WIECZNEJ MŁODOŚCI AKTORÓW FILMOWCH SWAITWEGO FILMOWEGO HOLYWOODU!
http://film.wp.pl/idGallery,15402,idPhoto,410301,galeria.html
Proceder zakrojony na wielką skalę. Robią to wszyscy
Hollywoodzki kult młodości i piękna niejedną gwiazdę przyprawił o ból głowy. Całe szczęście w odwodzie zawsze są pochodzące z niewyjaśnionego źródła pigułki odchudzające czy dyskretni chirurdzy plastyczni. Ale na tym nie koniec – jeśli i te środki zawiodą, zawsze pozostaje nowoczesna technologia.Jak donosi portal Mashable, w Fabryce Snów już od wielu lat nader często korzysta się z procesu nazywanego „beauty work”, do tej pory utrzymywanego przed widzami w wielkiej tajemnicy, bo Hollywood nie lubi dzielić się swoimi sekretami z osobami postronnymi, a tym bardziej z widzami.
Aktorzy i aktorki wyglądają na ekranie młodziej, piękniej lub wręcz nieskazitelnie? Okazuje się, że to wcale nie jest zasługa ich fotogeniczności...
Hollywoodzka tajemnica
Jak wieść niesie, do „beauty work” potrzeba kilku programów i wykwalifikowanych, obeznanych z technikami komputerowymi specjalistów. Potem idzie już z górki.Nakręcony film trafia w ich ręce, a doświadczona ekipa poprawia twarze i ciała aktorów, by na dużym ekranie wyglądali na szczuplejszych i młodszych. Mówiąc wprost: mają prezentować się olśniewająco.
Jest tylko jedna, jedyna zasada: cały proces należy zachować w największej tajemnicy. Ba, w Hollywood słowem nie wspomina się o „beauty work”. Po prostu się to robi.
(fot. mat. dystrybutora)
Filmowy Photoshop
Filmowy „beauty work” toodpowiednik gazetowego Photoshopa, jest jednak procesem znacznie trudniejszym i żmudniejszym, gdyż dotyczy retuszowania aktorów znajdujących się w ruchu.A i, jak donosi portal Mashable,specjalistów w tej dziedzinie jest niewielu – wymaga to w końcu sporych umiejętności, bo jest się makijażystą, chirurgiem plastycznym, trenerem z siłowni, fryzjerem, dentystą i dermatologiem jednocześnie.
Dlaczego aktorzy decydują się na takie „oszustwo”? Bo mogą. No i, przede wszystkim, Fabryka Snów to przecież istne targowisko próżności.
''Wszyscy są pozmieniani''
Po wielu latach i długich namowach toClaus Hansen, specjalista od „beauty work”, pracujący w jednej z nielicznych firm w Los Angeles, specjalizujących się w „filmowym retuszu”, zdecydował się przerwać milczenie i zdradzić jeden z największych hollywoodzkich sekretów.Co go przekonało? Twierdzi, że zbyt wielu młodych ludzi jest ślepo zapatrzonych w filmowych idoli, a może to przynieść więcej szkody niż pożytku. Jego zdaniem powinni wiedzieć, że w prawdziwym świecie nikt nie jest idealny.
- Nikt nie wygląda tak jak na ekranie. Wszyscy są pozmieniani – mówił w rozmowie z portalem.
Odmładzanie na ekranie
Dziennikarze portalu starali się dotrzeć do gwiazd, które rzuciłyby więcej światła na „beauty work”, ale zadanie nie należało do najłatwiejszych.Ci, którzy zgodzili się na rozmowę, żądali jednak, aby ich personalia zachować w tajemnicy.
Jeden z aktorów opowiedział o swojej wizycie w studiu Lola Visual Effects, mieszczącym się w nieoznakowanym budynku, w którym gromada specjalistów próbowała „cofnąć czas”.
Ta technika została otwarcie wykorzystana później w „Ciekawym przypadku Benjamina Buttona”, kiedy ponad 40-letni Brad Pitt /*został odmłodzony o dobrych 20 lat.
Kosztowna zabawa
Subtelne korekty i niewielkie retusze to coś, co obecne jest na ekranach od dawna. W tym wypadku chodzi jednak o osiągnięcie takiego efektu,by nie sposób było zauważyć owej cyfrowej ingerencji.Samo „beauty work” to technika bardzo droga, długo utrzymywana w tajemnicy i zarezerwowana dla największych gwiazd kina – takich jak Brad Pitt. Przez lata wiedział o niejniewielki krąg wtajemniczonych.
Kiedyś było znacznie trudniej, trzeba było tygodniami przekonywać studia, by sfinansowały ten „filmowy retusz”. Teraz producenci sami wliczają podobne poprawki w koszta filmu. A „beauty work” nie jest tanie– może pochłonąć setki tysięcy dolarów.
''Beauty work'' na wszystkie problemy
Specjaliści od „beauty work” uprzedzają, że jeśli w kinie zachwycasz się ciałem nagiej gwiazdy albo zazdrościsz aktorowi muskulatury, to prawdopodobnie nie jest to wyłącznie zasługa genialnego trenera, świetnych genów czy magicznej diety, a właśnie techniki.Ale sam proces jest nie tylko trudny i kosztowny, ale też czasochłonny.
Hansen opowiadał, że wszystkie poprawki muszą zostać zatwierdzone przez samą gwiazdę, jej agenta i menedżera oraz ludzi ze studia. Jak twierdzi, najwięcej pracy mają wtedy, gdy aktor przychodzi na plan po ostrej imprezie lub sutym posiłku.
Triki stare jak świat
Takie upiększające triki są równie stare jak kino; od dawna aktorzy robili, co mogli, byle tylko dobrze wypaść przed kamerami.Rita Hayworth, za namową ludzi ze studia, poddawała się bolesnej elektrolizie, by lepiej wyglądać na ekranie.
Marlena Dietrich robiła sobie „lifting”, zaczesując włosy do tyłu, naciągając skórę twarzy i unieruchamiając ja za pomocą taśmy i szpilek.
Marilyn Monroe chętnie używała błyszczyka i przyszywała guziki do swoich biustonoszy, które miały imitować sterczące sutki.
A Jennifer Grey, która zoperowała sobie nos, przyczyniła się do wzrostu popularności zabiegów plastycznych.
Reklama dźwignią handlu
Nie tylko ludzie na ekranie są ładniejsi niż w rzeczywistości.- Upiększałem też na przykład samochody i komputery – opowiadał Hansen. - Kiedy aktor trzyma w dłoni komórkę, to nie tylko on ma wyglądać dobrze. Telefon też musi przyciągać spojrzenie. W reklamie wszystko musi prezentować się perfekcyjnie.
- Chociaż oprogramowanie jest coraz lepsze, czasami wciąż trzeba poprawiać coś klatka po klatce. Kiedy mamy zbliżenie na detal, nikt nie może się zorientować, że osoba lub przedmiot były poprawiane. Jeśli ludzie coś zauważą, cała nasza praca na nic – dodawał.
Protest przeciwko ''beauty work''
- Jedną z najtrudniejszych rzeczy do poprawienia są oczy – opowiadał Hansen, dodając, że jeśli kliknie się kilka razy za dużo, dana osoba przestanie przypominać siebie.- Przy oczach trzeba uważać, żeby nie zmienić ich za bardzo.A wynagrodzenie? Jak twierdzi, największą satysfakcję ma wtedy, kiedy czyta w recenzjach, że aktorzy wyglądają niezwykle młodo i pięknie. I tylko niewiele osób wie, że to wcale nie zasługa genów czy zdrowego trybu życia.
Zaledwie garstka aktorów ma ochotę i odwagę przeciwstawić się temu hollywoodzkiemu kultowi piękna. Wśród odważnych znalazły się Keira Knightley i Lena Dunham, które chętnie pokazują się bez makijażu i gorąco sprzeciwiają się retuszowi.
To ich prywatny protest przeciwko odgórnie narzuconym, nierealnym standardom Hollywood, a tym samym przeciwko „beauty work”.(sm/gk)
Na podstawie: Everyone is altered. The secret Hollywood procedure that has fooled us for years, Josh Dickey, Mashable.com, http://mashable.com/2014/12/01/hollywood-secret-beauty-procedure/
Źródło www.wp.pl http://film.wp.pl/idGallery,15402,idPhoto,410301,galeria.html
Dowiedz się więcej o artyście:Brad-Pitt
Jeden z największych współczesnych gwiazdorów amerykańskich. Niesamowicie przystojny i utalentowany, mający szczęście do ciekawych ról: od amantów, poprzez zabijaków po czarne charaktery. Urodził się 18 grudnia 1963 roku w Shawnee w stanie Oklahoma. W 1991 roku zagrał błyskotliwy epizod w głośnym filmie Ridleya Scotta „Thelma i Louise”, w tym samym roku zadebiutował też jako aktor pierwszoplanowy w tytułowej roli w filmie „Johnny Suede”. 1995 rok to dwa bardzo udane występy w filmie „12 małp” Terry’ego Gilliama (Złoty Glob i nominacja do Oskara za rolę drugoplanową) oraz „Siedem” Davida Finchera. Prywatnie Brad Pitt jest partnerem Angeliny Jolie. W 1997 roku zasłynął występem w filmie „Siedem lat w Tybecie” w reżyserii Jeana Jacquesa Annaud. W 2004 wystąpił w roli Achillesa w superprodukcji „Troja”. Rok 2005 to udział w jednej z tytułowych ról w odrzucanym przez krytykę filmie „Mr&Mrs Smith”. W 2009 roku zaskoczył świat znakomitą rolą porucznika Aldo Raine'a w filmie "Bękarty wojny".
Dziś jego twarz przypomina maskę
Judge Reinhold, niegdyś jeden z najpopularniejszych aktorów swego pokolenia, znany chociażby z roli Williama Rosewooda w kultowej już serii „Gliniarz z Beverly Hills”, dziś na ekranach pojawia się sporadycznie. Nic dziwnego, że gdy zawitał na jedną z branżowych imprez, dziennikarze nie odstępowali go niemal na krok.Lecz zdjęcia, które lotem błyskawicy obiegły internet, wzbudziły wśród fanów aktora prawdziwe poruszenie – twarz Reinholda wygląda na nich nienaturalnie, niczym woskowa maska. I choć on sam nie wydał żadnego oficjalnego oświadczenia w tej sprawie, internauci już spekulują, jakim zabiegom poddał się ich dawny idol i dlaczego chirurg plastyczny nie podołał swojemu zadaniu...
Lifting, botoks...
Nie da się ukryć, że coś musiało pójść nie tak – uważni obserwatorzy wyliczają, ile operacji plastycznych musiał przejść 56-letni aktor, żeby doprowadzić się do takiego stanu. Wśród licznych zabiegów wymienia sięlifting, botoks i wszczepienie implantów w policzki.Tym samym Reinholda zaklasyfikowano do dość licznej grupy gwiazd, które nie miały zbyt wielkiego szczęścia przy wyborze chirurga...
Lęk przed starością?
Czyżby aktor niezbyt dobrze radził sobie z upływem czasu?Wśród internautów coraz częściej pojawiają się sugestie, że Reinhold zniknął z ekranów, gdyż nie mógł pogodzić się z kolejnymi zmarszczkami. Byłoby to nad wyraz dziwne zachowanie u aktora, który do tej pory wydawał się mieć do siebie ogromny dystans i niejednokrotnie udowadniał, że posiada duże poczucie humoru.
Edward ''Judge'' Reinhold
Urodził się 21 maja 1957 roku jako Edward Ernest Reinhold Junior.Pseudonim „Judge” („Sędzia”) nadał mu ojciec, adwokat sądowy.
- Mój ojciec ukończył wydział prawa na Harvardzie z najlepszym wynikiem na roku. W tym czasie miał praktyki w Waszyngtonie.Rozśmieszało go, kiedy – jako dwutygodniowe niemowlę – wykrzywiałem twarz, uważał, że przypominałem mu wtedy pewnego sędziego i nadał mi ksywkę „Judge” - mówił w jednym z wywiadów.
Początki kariery
Po ukończeniu North Carolina School of the Arts zaczął występować na teatralnej scenie, wykazując sięnieprzeciętnym talentem aktorskim.
Na ekranie zadebiutował w 1979 roku, jako Jeff Gordon w serialu „Wonder Woman”. Pojawił się jeszcze gościnnie w kilku kolejnych serialach, ale pierwszą większą rolę otrzymał dopiero trzy lata później, w filmie„Beztroskie lata w Ridgemont High”(1982).
Na ekranie zadebiutował w 1979 roku, jako Jeff Gordon w serialu „Wonder Woman”. Pojawił się jeszcze gościnnie w kilku kolejnych serialach, ale pierwszą większą rolę otrzymał dopiero trzy lata później, w filmie„Beztroskie lata w Ridgemont High”(1982).
http://film.wp.pl/idGallery,13494,idPhoto,374971,title,Judge-Reinhold-Nie-mialy-szczescia-przy-wyborze-
chirurga,galeria.html
Dowiedz się więcej o artyście:
Judge Reinhold
Grywał i w filmach i w przedstawieniach teatralnych i w serialach TV. Największą sławę przyniósł mu chyba "Gliniarz z Beverly Hills I, II i III, poza nim aktor ten zagrał w "Fast Times at Ridgemont High" (video, TVP: "Beztroskie lata w Ridgemont...środa, 3 grudnia 2014
Ten blog ( a raczej cykl blogów) poświęcony jest idei "zbawienia przez sztukę " oraz "sztuki jako wehikułu samorelizcji" sformułowanej przez światowej sławy polskiego twórcę, reżysera teatralnego, refomatora teatru, antropologa, filzofa Jerzego Grotwskiego.
Wiecej w aspekcie:
Praca z ciałem
Praca z głosem
Społeczny wymiar sztuki
Profilktyka zdrowotna
Ekorozwój
Świat nowej nauki
Wiecej w aspekcie:
Praca z ciałem
Praca z głosem
Społeczny wymiar sztuki
Profilktyka zdrowotna
Ekorozwój
Świat nowej nauki
Czy można odwrócić poważną niemal śmiertelną chorobę, lub wrócić do utraconej sprawności jak pokazuje to poniższej logo?
Jak najbardziej tak!
Udwadnia to kilka zanych mi osobiście takich przypadków!
Pierwszy taki przykład to przypadek prof Gorgolewskiego twórcy Katedry Radioastronomii UMK (w już latch 70 -tych) w Toruniu którego miałem możność osobiście poznać.
Ponieważ prof zmarł w 2011 i nie mam możliwości już zrobić z nim bezpośredniego wywaidu na ten temat sięgnijmy do wywaidów prasowych z profesorem oraz do książki Wojciecha Chudzińskiego i Przemysława Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty".
http://www.pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20081003/REPORTAZ/132288429
"Podczas studiów języki okazały się bardzo pomocne - z braku polskich podręczników trzeba było korzystać z obcojęzycznych. Gorgolewski był więc stałym gościem w poznańskim antykwariacie przy ul. Ratajczaka: - Któregoś dnia zaszedłem jak zwykle przejrzeć, co nowego na półkach, ale zamiast książek były tylko numery Ridest Digest z czasów wojny. Kosztowały grosze, więc wziąłem wszystkie, aby mieć co czytać w pociągu.
W jednym z numerów czasopisma Gorgolewski znalazł artykuł o ćwiczeniach praktykowanych od tysięcy lat w Indiach. Zafascynowało go to, ale czas studiów nie sprzyjał regularnym ćwiczeniom.
Ty ofermo!
O jodze Gorgolewski przypomniał sobie już po studiach doktoranckich w Cambridge, gdy już jako dyrektor instytutu słabo radził sobie ze stresem.
- Opłaciłem ten czas wrzodami żołądka i dwunastnicy, a w konsekwencji ciężką operacją i roczną przerwą w pracy - wspomina profesor.
Operacja, której podjął się doktor Daniel Żłobecki była chirurgicznym majstersztykiem: - Rzeczywiście, był to bardzo skomplikowany przypadek, który wcale nie musiał zakończyć się pozytywnie. Niesamowity był jednak pacjent. Pamiętam, że następnego dnia po operacji, podczas obchodu zastaliśmy go podczas ćwiczeń.
W tym czasie Gorgolewski natknął się na artykuł w czasopiśmie poświęconym zdrowiu, na temat wrzodów żołądka. Autor, doświadczony lekarz, stawiał tezę, że wrzodów, które raz się pojawiły, nie sposób się pozbyć, więc należy się do nich przyzwyczaić.
Gorgolewski: - "Ty ofermo!" - krzyknąłem wówczas z wściekłości. Powiedziałem sobie, że nie będę się do niczego przyzwyczajać. Sięgnąłem na powrót do tekstów o jodze i z całą konsekwencją wziąłem się za ćwiczenia. Po 10 dniach zacząłem dochodzić do siebie. W ciągu kilku miesięcy schudłem 16 kilogramów, a tłuszcz zastąpiły mięśnie.
Pierwotny instynkt
Niespodziewanie pojawiła się jeszcze jedna konsekwencja ćwiczeń.
- Któregoś dnia żona przygotowała moją ulubioną potrawę - zrazy wołowe. Ale nawet ich nie ruszyłem. Nie mogłem znieść tego zapachu.
"Czyś ty zwariował?!" - obruszyła się żona profesora. "Przecież to świeże mięso. Tak rzadko rzucają wołowinę do sklepów, że rozchodzi się na pniu".
- A ja po prostu przestałem tolerować zapach mięsa. Bo joga między innymi wyostrza powonienie, uaktywnia pierwotne instynkty. Tak jak u zwierzęcia - jeśli zapach zwierzęciu nie odpowiada, nie tknie pożywienia. Od tamtego czasu nie dotknąłem mięsa, jest mi zupełnie obojętne.
W latach 60. Gorgolewski sprowadził z Wielkiej Brytanii dwie książki poświęcone jodze, które stały się podstawą dla jego ćwiczeń. Dziś ma ich około 60. Upolował też dwa słowniki sanskrytu, aby stare dzieła czytać w oryginale.
Z ćwiczeniami nigdy się nie afiszował. Na jogę poświęcał godzinę dziennie, przed kolacją, koniecznie o pustym żołądku.
- Nie interesuje mnie medytacja, jestem fizykiem i patrzę na świat z praktycznego punktu widzenia. Pod tym względem gimnastyka proponowana przez jogę sprawdza się doskonale. Opanowałem większość podstawowych figur, choć dziś nie wszystkie już oczywiście stosuję - mówi toruński profesor.
Chęć życia
Wrzody żołądka zniknęły i już nigdy nie przypomniały o sobie: - Gdybym kiedyś spotkał lekarza, który radził ludziom przyzwyczaić się do wrzodów, chętnie bym się z nim porachował - śmieje się krzepki 82-latek.
Doktor Żłobecki uważa, że ćwiczenia mogły przyczynić się do kondycji jego nietuzinkowego pacjenta. Ale nie tylko one: - Profesor prowadzi niemal ascetyczny tryb życia. Jego dieta to niemal wyłącznie owoce. Przede wszystkim jednak jest człowiekiem o wielkiej chęci życia.
Stanisław Gorgolewski pogodnie spogląda w przyszłość: - Spodziewam się dożyć 120-130 lat. A później mam nadzieję, że nauka wymyśli sposób, który pozwoli przedłużyć nasz pobyt na Ziemi co najmniej dwukrotnie."
Z książki Wojciecha Chudzińskiego i Przemysława Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty. Pomiędzy fraktalem Mandelbrota a objawieniami w Medjugorie" (wyd. KOS 2009).".
http://infra.org.pl/nauka/nauka-i-technika/904-czas-przetrze-okulary
- prezentujemy państwu fragment nowej książki pt. „Kręgi, cuda, kwanty..." stanowiący wywiad ze znanym polskim fizykiem, Stanisławem Gorgolewskim, w której autorzy poruszają kwestię tego, czy fizyka może być uzupełniona metafizyką, czy starożytny Wschód odkrył już dawno to, co współczesna nauka odkrywa dziś i czy najnowsze odkrycia naukowe rzeczywiście zmienią obraz naszego świata zbliżając nas ponadto do zjawisk, które uznawane były za „nadprzyrodzone". - A najdziwniejsze, że to wcale nie jest sprzeczne z nauką - mówi o nich profesor.
____________________
Rozmowa z prof. Stanisławem Gorgolewskim z Katedry Radioastronomii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu zawarta w książce Wojciecha Chudzińskiego i Przemysława Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty" (więcej informacji poniżej)
Stanisław Gorgolewski (ur. 1926) - fizyk, radioastronom, członek Polskiej Akademii Nauk. Całe swoje życie zawodowe związał z podtoruńskim ośrodkiem radioastronomicznym w Piwnicach. Zajmował się tam m.in. szkoleniem zespołu kadr i instrumentacją oraz konstrukcją radioteleskopów, które umożliwiają obserwację nieba. W roku 1958 Stanisław Gordolewski wyjechał do Ośrodka Radioastronomii w Cambridge (Anglia) na stypendium British Council, gdzie pracował pod kierunkiem noblisty, prof. Martina Ryle'a. Po powrocie do kraju w Toruniu zbudowano własnymi siłami interferometry do obserwacji korony słonecznej oraz duży interferometr trójantenowy. Obecnie S.Gorgolewski przebywa na emeryturze i prowadzi badania nad wpływem pola elektrycznego na wzrost roślin. Profesor uważa, że wykorzystanie elektrotropizmu pewnych roślin umożliwiłoby ich uprawę podczas długotrwałych lotów kosmicznych.
Mówi się ostatnio dużo o zmianie paradygmatu w nauce. Odchodzi do lamusa kartezjańsko-newtonowski obraz świata towarzyszący nam od XVI wieku, zastępuje go tzw. widzenie holistyczne, całościowe. Czy nie jest to rewolucja w nauce? I co tak naprawdę ona oznacza?
Stanisław Gorgolewski: Obraz świata nie zmienia się, zmianie ulega tylko nasze jego postrzeganie. Nas, naukowców, w pewnym sensie to nie dziwi. Po prostu weszliśmy wyżej i zobaczyliśmy więcej. A że jesteśmy zaskakiwani? To słuszne. Inaczej poprzewracałoby się nam w głowach. Ktoś kiedyś mądrze powiedział, że jeżeli ktokolwiek i gdziekolwiek zrobi coś takiego, czego przed nim nikt w całej historii ludzkości nie zrobił, to było to możliwe tylko dlatego, że taka możliwość zaistniała przy stworzeniu wszechświata. Gdzież więc tu powód do dumy?
Byłem kiedyś na jakimś odczycie, podczas którego jeden z fizyków oświadczył, że z niczego potrafi zrobić cały wszechświat. A ja go pytam: - Proszę pana, po co drugi wszechświat? Wystarczy, jak pan tu, w tej chwili zrobi truskawkę.
Ludziom, którzy liznęli fizyki, też czasem zdarzają się potknięcia. Wszystko przez brak skromności. Bo czym jest człowiek? Ja żyję troszeczkę dłużej niż dwa miliardy sekund, podczas gdy wszechświat istnieje około dziesięć do osiemnastej miliardów sekund. Moje życie zatem to dwie miliardowe części istnienia wszechświata. To uczy pokory.
Mówi Pan, że margines naszej niewiedzy stale się zmniejsza. Świadczy o tym fakt, że wiele niewyjaśnionych zjawisk znalazło w końcu wytłumaczenie dzięki prawom odkrytym i sformułowanym przez przyrodoznawców. Ale chyba i nauce zdarza się mylić ścieżki. Odwoływać przyjęte zbyt pochopne pewniki?
SG: Na początku XX stulecia jeden z naukowców rzucił taką uwagę, że fizyka to jest dziedzina skończona; wszystko już właściwie odkryto, zrozumiano itd. Tylko, wiedzą Panowie, parę drobiazgów zostało. Efekt fotoelektryczny, promieniowanie ciała czarnego... I właśnie te, w cudzysłowie, drobiazgi zrobiły rewolucję. Jak się w nie wgłębiono, to otworzyły się zupełnie nowe perspektywy. Z drugiej jednak strony są rzeczy, których w fizyce nikt już nie podważy, np. prawo Archimedesa. My możemy to prawo coraz lepiej poznawać - ono wyjaśnia lot balonów, a także ruch łodzi podwodnej zmieniającej balast, ale wciąż mamy do czynienia z prawem Archimedesa. I proszę teraz spojrzeć: w zupełnie innej epoce Pascal zajął się cieczami znajdującymi się w ruchu i zauważył pewne prawidłowości. Tak powstała hydrostatyka. Prawo Archimedesa jest szczególnym przypadkiem hydrostatyki. Ale to bynajmniej nie koniec. Bo jest jeszcze hydrodynamika, której szczególnym przypadkiem jest hydrostatyka, a w końcu magnetohydrodynamika... Co usiłuję powiedzieć? Że nauka to jak piętra jednego budynku. Dzięki prowadzonym badaniom wciąż wchodzimy na wyższy poziom, na wzgórze, i poszerza się nasz horyzont - widzimy więcej. Krajobraz stale się powiększa, ale wszystkie jego części do siebie pasują.
Do czego porównałby Pan zatem odkrycie mechaniki kwantowej? Do wdrapania się na Mont Blanc?
SG: To już nie był, rzecz jasna, pagórek. Może raczej satelita zawieszony na orbicie? Z jego pokładu horyzont wygląda całkiem inaczej. Ale, by uniknąć niejasności: wszystkie prawa mechaniki, fizyki klasycznej stanowią część mechaniki kwantowej.
Mówi się też, że Zachód - zachodnia nauka - odkrywa dziś coś, co Wschód wie już od tysięcy lat. Chodzi tu głównie o mądrości zawarte w staroindyjskich przekazach, z których najstarsze powstały 1400 lat p.n.e. Czy zgodzi się pan, iż stanowią one zaskakującą lekturę dla fizyka?
SG: O, z pewnością. Gdy w roku 1978 poważnie zapadłem na zdrowiu sprowadziłem sobie z Anglii dwie książeczki o jodze. I w jednym z tych podręczników przeczytałem, co następuje: Największym wrogiem umożliwiającym nam rozwój duchowy jest niewiedza. Żeby więc rozwijać się duchowo, należy zwalczać niewiedzę, tzn. studiować. Co studiować? Fizykę! A ja jestem fizykiem, mówię więc sobie: Nieźle się zaczyna. A potem czytam tak: Dlaczego fizykę? Bo żyjemy w świecie, królestwie Ziemi, w świecie relatywnej przestrzeni i czasu. Wypisz, wymaluj Einstein! Ale oni dodają: lecz czy to wszystko? Nie. Istnieje jeszcze coś więcej: metafizyka. I tu pada ważna rzecz: Jeżeli zbyt mocno zagłębisz się w metafizyce - niedobrze, bowiem zapomnisz o drugiej części swojego bytu. Tak jak moneta ma dwie strony i one razem tworzą całość - tak samo jest z nami. Niestety, cywilizacja zachodnia przez długie wieki zajmowała się tylko jedną stroną monety.
Krótko mówiąc, fizyk nie powinien więc zapominać o metafizyce. Dopiero wówczas jego poznanie stanie się pełne. Ale fizyk zajmujący się metafizyką to wciąż rzadkość. W naszym kraju chyba szczególnie?
SG: Cóż, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i czasami trzeba dostać od życia niezłego prztyczka, by postawić sobie kilka ważkich pytań. To może być np. choroba, jak w moim przypadku. Przez rok przebywałem na zwolnieniu lekarskim. Wcześniej nigdy nie miałem czasu - wtedy miałem go w nadmiarze. Zwłaszcza, że nie mogłem się ruszać. Nie chciałem zamawiać sobie trumny, co byłoby najprostszym wyjściem, tym bardziej, że lekarze nie dawali mi dużych szans. Zacząłem więc szukać innych rozwiązań.
I tak trafił pan na jogę?
Grafika w nagłówku: Fragment okładki „Kręgi, cuda, kwanty", kos.alpha.pl
Jak najbardziej tak!
Udwadnia to kilka zanych mi osobiście takich przypadków!
Pierwszy taki przykład to przypadek prof Gorgolewskiego twórcy Katedry Radioastronomii UMK (w już latch 70 -tych) w Toruniu którego miałem możność osobiście poznać.
Ponieważ prof zmarł w 2011 i nie mam możliwości już zrobić z nim bezpośredniego wywaidu na ten temat sięgnijmy do wywaidów prasowych z profesorem oraz do książki Wojciecha Chudzińskiego i Przemysława Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty".
http://www.pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20081003/REPORTAZ/132288429
"Podczas studiów języki okazały się bardzo pomocne - z braku polskich podręczników trzeba było korzystać z obcojęzycznych. Gorgolewski był więc stałym gościem w poznańskim antykwariacie przy ul. Ratajczaka: - Któregoś dnia zaszedłem jak zwykle przejrzeć, co nowego na półkach, ale zamiast książek były tylko numery Ridest Digest z czasów wojny. Kosztowały grosze, więc wziąłem wszystkie, aby mieć co czytać w pociągu.
W jednym z numerów czasopisma Gorgolewski znalazł artykuł o ćwiczeniach praktykowanych od tysięcy lat w Indiach. Zafascynowało go to, ale czas studiów nie sprzyjał regularnym ćwiczeniom.
Ty ofermo!
O jodze Gorgolewski przypomniał sobie już po studiach doktoranckich w Cambridge, gdy już jako dyrektor instytutu słabo radził sobie ze stresem.
- Opłaciłem ten czas wrzodami żołądka i dwunastnicy, a w konsekwencji ciężką operacją i roczną przerwą w pracy - wspomina profesor.
Operacja, której podjął się doktor Daniel Żłobecki była chirurgicznym majstersztykiem: - Rzeczywiście, był to bardzo skomplikowany przypadek, który wcale nie musiał zakończyć się pozytywnie. Niesamowity był jednak pacjent. Pamiętam, że następnego dnia po operacji, podczas obchodu zastaliśmy go podczas ćwiczeń.
W tym czasie Gorgolewski natknął się na artykuł w czasopiśmie poświęconym zdrowiu, na temat wrzodów żołądka. Autor, doświadczony lekarz, stawiał tezę, że wrzodów, które raz się pojawiły, nie sposób się pozbyć, więc należy się do nich przyzwyczaić.
Gorgolewski: - "Ty ofermo!" - krzyknąłem wówczas z wściekłości. Powiedziałem sobie, że nie będę się do niczego przyzwyczajać. Sięgnąłem na powrót do tekstów o jodze i z całą konsekwencją wziąłem się za ćwiczenia. Po 10 dniach zacząłem dochodzić do siebie. W ciągu kilku miesięcy schudłem 16 kilogramów, a tłuszcz zastąpiły mięśnie.
Pierwotny instynkt
Niespodziewanie pojawiła się jeszcze jedna konsekwencja ćwiczeń.
- Któregoś dnia żona przygotowała moją ulubioną potrawę - zrazy wołowe. Ale nawet ich nie ruszyłem. Nie mogłem znieść tego zapachu.
"Czyś ty zwariował?!" - obruszyła się żona profesora. "Przecież to świeże mięso. Tak rzadko rzucają wołowinę do sklepów, że rozchodzi się na pniu".
- A ja po prostu przestałem tolerować zapach mięsa. Bo joga między innymi wyostrza powonienie, uaktywnia pierwotne instynkty. Tak jak u zwierzęcia - jeśli zapach zwierzęciu nie odpowiada, nie tknie pożywienia. Od tamtego czasu nie dotknąłem mięsa, jest mi zupełnie obojętne.
W latach 60. Gorgolewski sprowadził z Wielkiej Brytanii dwie książki poświęcone jodze, które stały się podstawą dla jego ćwiczeń. Dziś ma ich około 60. Upolował też dwa słowniki sanskrytu, aby stare dzieła czytać w oryginale.
Z ćwiczeniami nigdy się nie afiszował. Na jogę poświęcał godzinę dziennie, przed kolacją, koniecznie o pustym żołądku.
- Nie interesuje mnie medytacja, jestem fizykiem i patrzę na świat z praktycznego punktu widzenia. Pod tym względem gimnastyka proponowana przez jogę sprawdza się doskonale. Opanowałem większość podstawowych figur, choć dziś nie wszystkie już oczywiście stosuję - mówi toruński profesor.
Chęć życia
Wrzody żołądka zniknęły i już nigdy nie przypomniały o sobie: - Gdybym kiedyś spotkał lekarza, który radził ludziom przyzwyczaić się do wrzodów, chętnie bym się z nim porachował - śmieje się krzepki 82-latek.
Doktor Żłobecki uważa, że ćwiczenia mogły przyczynić się do kondycji jego nietuzinkowego pacjenta. Ale nie tylko one: - Profesor prowadzi niemal ascetyczny tryb życia. Jego dieta to niemal wyłącznie owoce. Przede wszystkim jednak jest człowiekiem o wielkiej chęci życia.
Stanisław Gorgolewski pogodnie spogląda w przyszłość: - Spodziewam się dożyć 120-130 lat. A później mam nadzieję, że nauka wymyśli sposób, który pozwoli przedłużyć nasz pobyt na Ziemi co najmniej dwukrotnie."
Z książki Wojciecha Chudzińskiego i Przemysława Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty. Pomiędzy fraktalem Mandelbrota a objawieniami w Medjugorie" (wyd. KOS 2009).".
http://infra.org.pl/nauka/nauka-i-technika/904-czas-przetrze-okulary
Czas przetrzeć okulary
- prezentujemy państwu fragment nowej książki pt. „Kręgi, cuda, kwanty..." stanowiący wywiad ze znanym polskim fizykiem, Stanisławem Gorgolewskim, w której autorzy poruszają kwestię tego, czy fizyka może być uzupełniona metafizyką, czy starożytny Wschód odkrył już dawno to, co współczesna nauka odkrywa dziś i czy najnowsze odkrycia naukowe rzeczywiście zmienią obraz naszego świata zbliżając nas ponadto do zjawisk, które uznawane były za „nadprzyrodzone". - A najdziwniejsze, że to wcale nie jest sprzeczne z nauką - mówi o nich profesor.Rozmowa z prof. Stanisławem Gorgolewskim z Katedry Radioastronomii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu zawarta w książce Wojciecha Chudzińskiego i Przemysława Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty" (więcej informacji poniżej)
Stanisław Gorgolewski (ur. 1926) - fizyk, radioastronom, członek Polskiej Akademii Nauk. Całe swoje życie zawodowe związał z podtoruńskim ośrodkiem radioastronomicznym w Piwnicach. Zajmował się tam m.in. szkoleniem zespołu kadr i instrumentacją oraz konstrukcją radioteleskopów, które umożliwiają obserwację nieba. W roku 1958 Stanisław Gordolewski wyjechał do Ośrodka Radioastronomii w Cambridge (Anglia) na stypendium British Council, gdzie pracował pod kierunkiem noblisty, prof. Martina Ryle'a. Po powrocie do kraju w Toruniu zbudowano własnymi siłami interferometry do obserwacji korony słonecznej oraz duży interferometr trójantenowy. Obecnie S.Gorgolewski przebywa na emeryturze i prowadzi badania nad wpływem pola elektrycznego na wzrost roślin. Profesor uważa, że wykorzystanie elektrotropizmu pewnych roślin umożliwiłoby ich uprawę podczas długotrwałych lotów kosmicznych.
Mówi się ostatnio dużo o zmianie paradygmatu w nauce. Odchodzi do lamusa kartezjańsko-newtonowski obraz świata towarzyszący nam od XVI wieku, zastępuje go tzw. widzenie holistyczne, całościowe. Czy nie jest to rewolucja w nauce? I co tak naprawdę ona oznacza?
prof. S. Gorgolewski
|
Stanisław Gorgolewski: Obraz świata nie zmienia się, zmianie ulega tylko nasze jego postrzeganie. Nas, naukowców, w pewnym sensie to nie dziwi. Po prostu weszliśmy wyżej i zobaczyliśmy więcej. A że jesteśmy zaskakiwani? To słuszne. Inaczej poprzewracałoby się nam w głowach. Ktoś kiedyś mądrze powiedział, że jeżeli ktokolwiek i gdziekolwiek zrobi coś takiego, czego przed nim nikt w całej historii ludzkości nie zrobił, to było to możliwe tylko dlatego, że taka możliwość zaistniała przy stworzeniu wszechświata. Gdzież więc tu powód do dumy?
Byłem kiedyś na jakimś odczycie, podczas którego jeden z fizyków oświadczył, że z niczego potrafi zrobić cały wszechświat. A ja go pytam: - Proszę pana, po co drugi wszechświat? Wystarczy, jak pan tu, w tej chwili zrobi truskawkę.
Ludziom, którzy liznęli fizyki, też czasem zdarzają się potknięcia. Wszystko przez brak skromności. Bo czym jest człowiek? Ja żyję troszeczkę dłużej niż dwa miliardy sekund, podczas gdy wszechświat istnieje około dziesięć do osiemnastej miliardów sekund. Moje życie zatem to dwie miliardowe części istnienia wszechświata. To uczy pokory.
Mówi Pan, że margines naszej niewiedzy stale się zmniejsza. Świadczy o tym fakt, że wiele niewyjaśnionych zjawisk znalazło w końcu wytłumaczenie dzięki prawom odkrytym i sformułowanym przez przyrodoznawców. Ale chyba i nauce zdarza się mylić ścieżki. Odwoływać przyjęte zbyt pochopne pewniki?
SG: Na początku XX stulecia jeden z naukowców rzucił taką uwagę, że fizyka to jest dziedzina skończona; wszystko już właściwie odkryto, zrozumiano itd. Tylko, wiedzą Panowie, parę drobiazgów zostało. Efekt fotoelektryczny, promieniowanie ciała czarnego... I właśnie te, w cudzysłowie, drobiazgi zrobiły rewolucję. Jak się w nie wgłębiono, to otworzyły się zupełnie nowe perspektywy. Z drugiej jednak strony są rzeczy, których w fizyce nikt już nie podważy, np. prawo Archimedesa. My możemy to prawo coraz lepiej poznawać - ono wyjaśnia lot balonów, a także ruch łodzi podwodnej zmieniającej balast, ale wciąż mamy do czynienia z prawem Archimedesa. I proszę teraz spojrzeć: w zupełnie innej epoce Pascal zajął się cieczami znajdującymi się w ruchu i zauważył pewne prawidłowości. Tak powstała hydrostatyka. Prawo Archimedesa jest szczególnym przypadkiem hydrostatyki. Ale to bynajmniej nie koniec. Bo jest jeszcze hydrodynamika, której szczególnym przypadkiem jest hydrostatyka, a w końcu magnetohydrodynamika... Co usiłuję powiedzieć? Że nauka to jak piętra jednego budynku. Dzięki prowadzonym badaniom wciąż wchodzimy na wyższy poziom, na wzgórze, i poszerza się nasz horyzont - widzimy więcej. Krajobraz stale się powiększa, ale wszystkie jego części do siebie pasują.
Do czego porównałby Pan zatem odkrycie mechaniki kwantowej? Do wdrapania się na Mont Blanc?
SG: To już nie był, rzecz jasna, pagórek. Może raczej satelita zawieszony na orbicie? Z jego pokładu horyzont wygląda całkiem inaczej. Ale, by uniknąć niejasności: wszystkie prawa mechaniki, fizyki klasycznej stanowią część mechaniki kwantowej.
Mówi się też, że Zachód - zachodnia nauka - odkrywa dziś coś, co Wschód wie już od tysięcy lat. Chodzi tu głównie o mądrości zawarte w staroindyjskich przekazach, z których najstarsze powstały 1400 lat p.n.e. Czy zgodzi się pan, iż stanowią one zaskakującą lekturę dla fizyka?
SG: O, z pewnością. Gdy w roku 1978 poważnie zapadłem na zdrowiu sprowadziłem sobie z Anglii dwie książeczki o jodze. I w jednym z tych podręczników przeczytałem, co następuje: Największym wrogiem umożliwiającym nam rozwój duchowy jest niewiedza. Żeby więc rozwijać się duchowo, należy zwalczać niewiedzę, tzn. studiować. Co studiować? Fizykę! A ja jestem fizykiem, mówię więc sobie: Nieźle się zaczyna. A potem czytam tak: Dlaczego fizykę? Bo żyjemy w świecie, królestwie Ziemi, w świecie relatywnej przestrzeni i czasu. Wypisz, wymaluj Einstein! Ale oni dodają: lecz czy to wszystko? Nie. Istnieje jeszcze coś więcej: metafizyka. I tu pada ważna rzecz: Jeżeli zbyt mocno zagłębisz się w metafizyce - niedobrze, bowiem zapomnisz o drugiej części swojego bytu. Tak jak moneta ma dwie strony i one razem tworzą całość - tak samo jest z nami. Niestety, cywilizacja zachodnia przez długie wieki zajmowała się tylko jedną stroną monety.
Krótko mówiąc, fizyk nie powinien więc zapominać o metafizyce. Dopiero wówczas jego poznanie stanie się pełne. Ale fizyk zajmujący się metafizyką to wciąż rzadkość. W naszym kraju chyba szczególnie?
SG: Cóż, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i czasami trzeba dostać od życia niezłego prztyczka, by postawić sobie kilka ważkich pytań. To może być np. choroba, jak w moim przypadku. Przez rok przebywałem na zwolnieniu lekarskim. Wcześniej nigdy nie miałem czasu - wtedy miałem go w nadmiarze. Zwłaszcza, że nie mogłem się ruszać. Nie chciałem zamawiać sobie trumny, co byłoby najprostszym wyjściem, tym bardziej, że lekarze nie dawali mi dużych szans. Zacząłem więc szukać innych rozwiązań.
I tak trafił pan na jogę?
|
SG: Czytałem te podręczniki i śmiałem się. Co za bzdury! Aż nagle stwierdziłem, że śmieję się z samego siebie. Weźmy taki przykład. Ćwiczenia oddechowe. Co byś zrobił, gdybyś znalazł się na pustyni: ani krzaczka, ani drzewka, ani śladu wody. Jak w takich warunkach przeżyć? I czytam: Zajmij pozycję dającą najmniejszy przekrój cienia i oddychaj dziobem kruka. Żarty? Język zwinąć w trąbkę, usta uformować w dziób do wdechu a powietrze wydychać nosem. co się wtedy czuje? Chłód! W jaki sposób? Bo zmniejsza się parowanie śliny, a długie pasaże w nosie reabsorbują wilgotność - i w zamkniętym cyklu nie traci się wilgoci! I ja mówię sobie: Widzisz ty naiwny fizyku? Ty byś zginął na tej pustyni z całą swoją wiedzą. I przestałem się śmiać, bo co to jest mądrość? Umiejętność posługiwania się wiedzą. Wschód tę umiejętność nieźle opanował.
Panie Profesorze, czy postrzega Pan jakieś bezpośrednie analogie pomiędzy mądrościami Upaniszad czy Bhadgawadgity, a tym, co mówi najnowsza fizyka?
SG: Są takie analogie. Na przykład: „Na końcu w nocy czasu wszystkie rzeczy wracają do mej natury. A kiedy nowy dzień czasu rozpoczyna się, przyprowadzam je z powrotem do światła. W ten sposób przez moją naturę sprowadzam całe stworzenie i to toczy się w kręgach czasu". Przecież to nic innego jak model wszechświata cyklicznego! Ten fragment pochodzi z Bhadgawadgity, czyli Pieśni Błogosławionego; czas powstania II wiek n.e.
Czy według pana współczesna fizyka, nawet fizyka „uduchowiona" może wyjaśnić takie zdarzenia, jak np. fakty materializacji i dematerializacji przedmiotów?
SG: Spójrzmy na to z innej strony. Czy fakt, że słynne równania Maxwella są relatywistycznie niezmiennicze należy uznać za cud? Czy fakt, że przed ogłoszeniem teorii względności Maxwell napisał coś, co jest niezmiennicze w teorii względności, to przypadek? Gdybyśmy wskrzesili Maxwella i pokazali mu wszystkie konsekwencje jego równań - radio, telewizję, łączność satelitarną - czy uznałby te rzeczy za prawdopodobne?
Chce Pan powiedzieć, że to, co dziś wydaje się cudem, nie musi nim być jutro? Że tak naprawdę cuda nie są cudami?
SG: Zatrzymajmy się przy butach. Połóżmy na kuli wkładkę do butów, dajmy na to prawą. Jeśli podniesiecie ją Panowie z kuli i przekręcicie, stanie się ona wkładką lewą. Bo tak naprawdę my używamy jednej wkładki do butów. A gdybyście Panowie mieli jeszcze dostęp do czwartej współrzędnej przestrzennej, to moglibyście przekręcić cały but i zrobić z prawego lewy. Cud? Bynajmniej. A co się stanie, jeśli będziecie Panowie mieli nie jeden, lecz trzy dodatkowe wymiary do dyspozycji, czyli w sumie sześć? O, wtedy dopiero możecie robić „cuda" - w każdym razie dla kogoś, kto porusza się jedynie w trzech wymiarach. A niektórzy mędrcy Wschodu utrzymują, że mają dostęp do tych trzech następnych wymiarów, i jeszcze do trzech następnych! Czyli w sumie do dziewięciu wymiarów przestrzennych plus czas. Jak dodamy do tego jeszcze jeden wymiar - to jest wielka unifikacja. Dokładnie tak, jak mówi najnowsza fizyka. Poza trójwymiarową klatką przestrzeni i czasu możemy spotykać zmarłych, przebywać na innym kontynencie, wychodzić z ciała - a najdziwniejsze jest to, że to wcale nie jest sprzeczne z nauką! Chyba, że komuś te rzeczy nie mieszczą się w jego wąskich klapkach na oczach.
Frank Drake, amerykański astronom - poznałem go w 1958 roku, miły gość - zastanawiał się kiedyś, dlaczego radioastronomowie nie natrafili jak dotąd na sygnały innych cywilizacji. I odpowiedział: Może dlatego, że cywilizacje na pewnym etapie rozwoju ulegają samozagładzie, np. w wyniku wojny jądrowej, albo - i to jest istotne - tracą zainteresowanie rozwojem technicznym, bo wybierają rozwój duchowy. My niestety wciąż usiłujemy patrzeć na wszystko przez okulary, które nie są całkiem przezroczyste.
Czym są te okulary dla naszej cywilizacji, Panie Profesorze?
SG: One utrudniają nam zobaczenie blasku prawdy.
Czy wiąże to Pan z praktycyzmem cywilizacji europejskiej?
SG: Wiążę to z krótkowzrocznością. Bo to się sprowadza do tego. Wiem co mówię, bo sam jestem krótkowidzem.
__________________
Rozmawiali: W.Chudziński, T.Oszubski. Rozmowa pochodzi z książki W.Chudzińskiego i P.Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty. Pomiędzy fraktalem Mandelbrota a objawieniami w Medjugorie" (wyd. KOS 2009).
Zobacz także:
► Skomentuj na INFRA FORUM
► Więcej o autorach i książce
► Zamów książkę „Kręgi, cuda, kwanty..."
Opublikowano za zgodą autorów i wydawnictwa KOS
Panie Profesorze, czy postrzega Pan jakieś bezpośrednie analogie pomiędzy mądrościami Upaniszad czy Bhadgawadgity, a tym, co mówi najnowsza fizyka?
SG: Są takie analogie. Na przykład: „Na końcu w nocy czasu wszystkie rzeczy wracają do mej natury. A kiedy nowy dzień czasu rozpoczyna się, przyprowadzam je z powrotem do światła. W ten sposób przez moją naturę sprowadzam całe stworzenie i to toczy się w kręgach czasu". Przecież to nic innego jak model wszechświata cyklicznego! Ten fragment pochodzi z Bhadgawadgity, czyli Pieśni Błogosławionego; czas powstania II wiek n.e.
Czy według pana współczesna fizyka, nawet fizyka „uduchowiona" może wyjaśnić takie zdarzenia, jak np. fakty materializacji i dematerializacji przedmiotów?
SG: Spójrzmy na to z innej strony. Czy fakt, że słynne równania Maxwella są relatywistycznie niezmiennicze należy uznać za cud? Czy fakt, że przed ogłoszeniem teorii względności Maxwell napisał coś, co jest niezmiennicze w teorii względności, to przypadek? Gdybyśmy wskrzesili Maxwella i pokazali mu wszystkie konsekwencje jego równań - radio, telewizję, łączność satelitarną - czy uznałby te rzeczy za prawdopodobne?
Chce Pan powiedzieć, że to, co dziś wydaje się cudem, nie musi nim być jutro? Że tak naprawdę cuda nie są cudami?
SG: Zatrzymajmy się przy butach. Połóżmy na kuli wkładkę do butów, dajmy na to prawą. Jeśli podniesiecie ją Panowie z kuli i przekręcicie, stanie się ona wkładką lewą. Bo tak naprawdę my używamy jednej wkładki do butów. A gdybyście Panowie mieli jeszcze dostęp do czwartej współrzędnej przestrzennej, to moglibyście przekręcić cały but i zrobić z prawego lewy. Cud? Bynajmniej. A co się stanie, jeśli będziecie Panowie mieli nie jeden, lecz trzy dodatkowe wymiary do dyspozycji, czyli w sumie sześć? O, wtedy dopiero możecie robić „cuda" - w każdym razie dla kogoś, kto porusza się jedynie w trzech wymiarach. A niektórzy mędrcy Wschodu utrzymują, że mają dostęp do tych trzech następnych wymiarów, i jeszcze do trzech następnych! Czyli w sumie do dziewięciu wymiarów przestrzennych plus czas. Jak dodamy do tego jeszcze jeden wymiar - to jest wielka unifikacja. Dokładnie tak, jak mówi najnowsza fizyka. Poza trójwymiarową klatką przestrzeni i czasu możemy spotykać zmarłych, przebywać na innym kontynencie, wychodzić z ciała - a najdziwniejsze jest to, że to wcale nie jest sprzeczne z nauką! Chyba, że komuś te rzeczy nie mieszczą się w jego wąskich klapkach na oczach.
Frank Drake, amerykański astronom - poznałem go w 1958 roku, miły gość - zastanawiał się kiedyś, dlaczego radioastronomowie nie natrafili jak dotąd na sygnały innych cywilizacji. I odpowiedział: Może dlatego, że cywilizacje na pewnym etapie rozwoju ulegają samozagładzie, np. w wyniku wojny jądrowej, albo - i to jest istotne - tracą zainteresowanie rozwojem technicznym, bo wybierają rozwój duchowy. My niestety wciąż usiłujemy patrzeć na wszystko przez okulary, które nie są całkiem przezroczyste.
Czym są te okulary dla naszej cywilizacji, Panie Profesorze?
SG: One utrudniają nam zobaczenie blasku prawdy.
Czy wiąże to Pan z praktycyzmem cywilizacji europejskiej?
SG: Wiążę to z krótkowzrocznością. Bo to się sprowadza do tego. Wiem co mówię, bo sam jestem krótkowidzem.
__________________
Rozmawiali: W.Chudziński, T.Oszubski. Rozmowa pochodzi z książki W.Chudzińskiego i P.Nowakowskiego pt. „Kręgi, cuda, kwanty. Pomiędzy fraktalem Mandelbrota a objawieniami w Medjugorie" (wyd. KOS 2009).
Zobacz także:
► Skomentuj na INFRA FORUM
► Więcej o autorach i książce
► Zamów książkę „Kręgi, cuda, kwanty..."
Opublikowano za zgodą autorów i wydawnictwa KOS
Co roku 14 listopada obchodzimy Światowy Dzień Cukrzycy.Międzynarodowe święto przypada w rocznicę urodzinodkrywcy insuliny,Fredericka Bantinga.Święto ma zwrócić uwagę na globaly wymiar cukrzycy, zwiększyć świadomość społeczną na temat tej choroby i promować właściwe działania
profilaktyczne.
profilaktyczne.
Szacuje się, że około 285 milionówludzi na świecie choruje na cukrzycę, z czego 90% cierpi na cukrzycę typu 2 (tzw. cukrzyca dorosłych), do której w dużej mierze przyczynia się otyłość i niezdrowy styl życia.
Prognozy na przyszłość są bardzo niepokojące – do roku 2030 liczba chorych może się nawet podwoić. Co gorsze, miliony osób nie wiedzą o tym, że chorują, a nieleczona cukrzyca stopniowo wyniszcza organizm(problemy ze wzrokiem, nerkami, sercem, zaburzenia
nerologiczne czy tak zwana „stopa cukrzycowa”). Według raportu „Cukrzyca, ukryta pandemia 2014”
przygotowanego przez Gdański Uniwersytet Medyczny i firmę Novo Nordisk, w Polsce na cukrzycę choruje 3 mln osób z czego milionnie wie, że jest chora.
nerologiczne czy tak zwana „stopa cukrzycowa”). Według raportu „Cukrzyca, ukryta pandemia 2014”
przygotowanego przez Gdański Uniwersytet Medyczny i firmę Novo Nordisk, w Polsce na cukrzycę choruje 3 mln osób z czego milionnie wie, że jest chora.
Cukrzyca jest co prawda chorobą nieuleczalną, jednak można nad nią zapanować.
Poziom cukru we krwi każdy z nas powinien profilaktycznie zbadać sobie raz w roku. Jeśli wyniki będą poza
normą, lekarz zleci szczegółowe badania, które potwierdzą lub wykluczą cukrzycę.
normą, lekarz zleci szczegółowe badania, które potwierdzą lub wykluczą cukrzycę.
Poziom cukru we krwi badać muszą przede wszystkim osoby po 45. roku życia, które:
· mają nadwagę lub są otyłe,
· mają podwyższony poziom cholesterolu lub trójglicerydów,
· cierpią na nadciśnienie tętnicze
· oraz choroby serca i naczyń krwionośnych.
Oznaczanie poziomu cukru we krwi (glikemii) odgrywa podstawową rolę w diagnostyce ikontroli cukrzycy.
Badanie to powinny również regularnie wykonywać osoby zdrowe.
Badanie to powinny również regularnie wykonywać osoby zdrowe.
Subskrybuj:
Posty (Atom)